از تجربه کردن نترس

چند سال متوالی برای گویندگی تلاش کردم و هر تمرین و سختی و مرارتی که داشت را به جان خریدم. ساعت‌ها جلوی آینه می‌ایستادم و آاااا و اوووو و ایییی می‌گفتم و دهانم را اندازۀ کف دستم باز می‌کردم تا کلمات و حروف خوب خودشان را جا بیندازند و از حنجره‌ام صداهای نو بیرون بریزد.

کتاب‌های کهن، از تاریخ بیهقی و کلیله‌ودمنه تا شاهنامه و سعدی را تند و تند می‌خواندم، از اول به آخر و از انتها تا ابتدا که تپق زدن حین صحبت کردن را به حداقل برسانم و چقدر فایل صدای ضبط‌شده دارم که گوشۀ لپ‌تاپم خاک می‌خورند از قصۀ ننه‌دریا گرفته تا حسن‌کچل.

اما هیچ‌وقت جرئت و جسارت این را نداشتم که جایی خودم را محک بزنم. تست بدهم یا وارد دوره‌ای شوم که راه درست را پیدا کنم تا جایی که کلاً این کار را بوسیدم و کنار گذاشتم.

دو سال از روزی که قید صدا و گویندگی و اجرا را زدم می‌گذرد. من وارد وادی و دنیای دیگری شدم و تمرکز خودم را روی نوشتن و نویسندگی گذاشتم. درس خواندم. کم‌کم آن تمرین‌ها و دغدغه‌ها و برو و بیاها به تاریخ پیوست.

تا اینکه امروز بالاخره فضایی ایجاد شد و بر شک و تردیدی که در این زمینه با من بود غلبه کردم و تست دادم.

با خودم گفتم این بار که یک موقعیت ایجاد شده و تو هم وقت و فرصت کافی داری چرا نمی‌روی و خودت را در بوتۀ آزمایش قرار نمی‌دهی؟ چرا نمی‌خواهی بدانی آن‌همه تلاش اصلاً تأثیری هم داشته یا نه؟

این بار نه برای قبول شدن یا نشدن، که به چشم یک تجربه به این موضوع نگاه کردم و پشت میکرفون قرار گرفتم و حرف زدم.

همین نگریستن به‌عنوان یک تجربه به من اعتمادبه‌نفس بیشتری داد و نگذاشت دست و صدایم بلرزد از این‌که نکند نشود؟

بعدازآن چند دقیقه چنان سبک شدم که انگار کوهی را که روی دوشم می‌کشیدم و هرچه از او سر برمی‌گرداندم باز هم جایی خودش را نشان می‌داد زمین گذاشتم و فارغ از نتیجه، سبک و رها به دنبال کار خودم می‌روم که اصلاً همین نوشتن هم رفتن توی دل کار بود از اول و بعد با من ماند.

از تجربه کردن نترسیم چراکه همین آزمون‌وخطاها گاهی راهی به ما نشان می‌دهند که دنیا و مسیرمان را از آنچه فکر می‌کردیم هم شفاف‌تر می‌کنند.

آینه‌ای می‌شوند برای بهتر دیدن خودمان و چراغ راهی تا مصمم‌تر گام برداریم و چشممان باز شود به آنچه تاکنون در ضمیر خود ندیده‌ایم.