چگونه نامۀ عاشقانه بنویسیم؟

 

شاید وقتی حرف از نامۀ عاشقانه به میان می‌آید با نیشخندی از کنار آن عبور کنید. شاید فکر می‌کنید دوران نامۀ عاشقانه به سر رسیده و به سنتی پوسیده تبدیل شده.

ممکن است افراد زیادی باشند که عاشقانه می‌نویسند اما اظهار نمی‌کنند چراکه این کار را در دنیای تکنولوژی‌زدۀ امروز، عجیب‌وغریب و قدیمی می‌دانند و با خود می‌پندارند که احساسات قلبی را به رشتۀ کلمات در آوردن، چه اهمیتی دارد؟

اما من هنوز هم نامه‌های عاشقانه می‌نویسم برای کسانی که به آن‌ها عشق می وزرم. برای مادرم، پدرم، دوستانم و حتی چیزهایی که مرا به وجد می‌آورند مثل کتاب‌ها. این راه را برای به اشتراک گذاشتن مکنونات درونی‌ام انتخاب کرده‌ام و تا همیشه ادامه خواهم داد. قطعاً ارتباط عاطفی از طریق نامه مناسب‌تر از مکالمات تلفنی گذرا است. نوشته‌ها معمولاً عمیق‌تر و صادقانه‌تر هستند و بیشتر به جان می‌نشینند.

شاید بتوان با کلمات احساسات را یک‌پارچه‌تر و منسجم‌تر بیان کرد. محتوای نامۀ عاشقانه هم بستگی به نویسندۀ آن دارد اما در هر صورت اعتبار نامۀ عاشقانه به کسی است که آن را می‌نویسد.

هر چند نگارش عاشقانه‌ای خالص به ملزومات خاصی نیاز ندارد و هر لحظه که اراده کنید می‌توانید احساسات خود را میان صفحه بریزید. اما فکر می‌کنم حالا که ید طولایی در نوشتن نامه دارم بتوانم از تجربیات خودم در این باره بگویم.

-فقط بنویسید

نامۀ عاشقانه هیچ قاعده و قانون خاصی ندارد. همین که شروع کنید به نوشتن، کلمات از قلب شما به سرانگشتانتان می‌رسد و مجال فکر کردن نمی‌دهند. این‌جا املاء و انشاء و نگارش و نقطه و ویرگول هیچ اهمیتی ندارد. چیزی که مهم است جرأت و جسارت شما برای بیان احساساتتان به این سبک است. جایی که می‌توانید عمق علاقه و احساس خود را بنگارید. نامۀ عاشقانه به شما کمک می‌کند راحت‌تر نفس بکشید.

-صادق باشید

«برای اینکه یک نامۀ عاشقانه، نامه‌ای عاشقانه باشد باید صادقانه باشد!»

محمد مراد ییلدین

بهترین نامه‌های عاشقانه آن‌هایی هستند که خودتان را با واژه‌ها ابراز می‌کنید چه خوب و چه بد. یک نامۀ مصنوعی و پر از ملفوظات غیرواقعی خیلی زود توی ذوق می‌زند و نمی‌تواند ماندگار و پایدار باشد. می‌توانید در این نوع نامه‌ها حتی اعتراف کنید، به ضعف‌های خود، به شکست‌های خود و امید بدهید برای رفع آن‌ها. هیچ‌کس کامل نیست و نوشتن همین کاستی‌ها برای کسی که دوستش دارید می‌تواند منبعی از انرژی باشد در مسیر بهتر شدن و رفع آن‌ها.

 

-نگرانی ممنوع

نامۀ عاشقانه که همیشه نباید گل و بلبل و پر از جمله‌های حاکی از ابراز عشق باشد. گاهی می‌توانید گله کنید، غر بزنید، پریشان‌نویسی کنید یا خشم خودتان را بروز دهید. چیزی که باعث می‌شود یک نامه را عاشقانه بدانیم همین نوشتن است. اینکه شما برای مخاطب خود انقدر ارزش قائل بوده‌اید و چنان شور و شوق داشته‌اید که زمانی را برای نوشتن احساس خود به هر نوعی اختصاص داده‌اید. اینکه به کسی گوشه‌ای دیگر از دنیا بگویید که به او فکر می‌کنید نشانه‌ای از عشق و علاقۀ وافر شما‌ست.

-همین حالا شروع کنید

قلم و کاغذ را بردارید و بنویسید. چیزی که نوشتن نامه به من داد هوایی تازه بود و فراغت بال. فکر می‌کنم نگه داشتن احساسات توی قلب بدون به اشتراک گذاشتن آن، گاهی کار خودخواهانه‌ای است اما به جرأت می‌گویم یکی از بی‌نظیرترین کارهای دنیا نامه نوشتن است. اگر نگران مخاطب هستید و نمی‌دانید به چه کسی نامه بنویسید بهتر و عزیزتر از خودتان کیست؟

نامۀ عاشقانه سن و سال نمی‌شناسد و باسواد و بی‌سوادی را نمی‌فهمد، هر چه در دل دارید بر صفحه بنگارید باشد که بر دل نشیند.

پی‌نوشت: عکس میانِ نوشته، چند خطی‌است از نامۀ قدیمی پدرم به مادرم.

چرا نامه می‌نویسم؟

 

۲۶ نظر

نظر خود را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *