چرا نویسنده‌ها باید صبورتر باشند؟
صبر تلخ است اما میوۀ شیرینی دارد.
-ژان ژاک روسو
روز اول که سر کلاس خوشنویسی نشستم با خودم گفتم ترم اول مدرک خوش، دوم عالی و…
وقتی این برنامه را با استاد در میان گذاشتم یک لبخند زد. همین.
شروع کرده بودم به نوشتن و هر چه پیش می‌رفتم سرعتم بیشتر می‌شد، کاری که مانع اصلی پیشرفت خوشنویس است؛ اما من عجله داشتم و باید می‌رسیدم به آنچه می‌خواستم. یک روز استاد با دیدن نوشته‌ام گفت انگار در حال دویدن قلم زدی، شتاب میان کلمات مشهود است. بااینکه صفحه زیبا بود از نقش و نگاری که با مرکب زده بودم اما رضایت‌بخش نبود.
بعدازآن که قید مدرک را زدم و تنها برای دل خودم نوشتم فهمیدم صبر و شکیبایی رمز موفقیت در کار هنری است.
تجربۀ خوشنویسی درسی شد که در ماجرای نوشتن صبور باشم. خیلی شکیباتر از قبل.
ما در عصر سرعت زندگی می‌کنیم. دوره‌ای که برای کار کردن، غذا خوردن، راه رفتن، رانندگی، حرف زدن و هر کار دیگری مدام می‌خواهیم از هم پیشی بگیریم و همواره در حال جهیدنیم.
-سه‌روزه نویسنده شوید
-لاغری در یک هفته
-در چشم به هم زدنی زیبا شوید
و تیترهایی ازاین‌دست.
دل داده‌ایم به پیام‌های کوتاه و نوشته‌های دوخطی بدون اینکه بخواهیم کمی فکر کنیم.
چطور می‌توانیم در چنین وضعی از زندگی لذت ببریم و خلاق‌تر باشیم؟
نوشتن نیز از این دسته‌ها مستثنا نیست. اغلب ما که سودای نویسنده شدن را در سر می‌پرورانیم به دنبال این هستیم که خیلی زود دیده شویم. آثارمان منتشر شود و بازخورد بگیریم. تاب تمرین و سختی کشیدن را نداریم و می‌خواهیم همین‌که نقطۀ پایان نوشته را گذاشتیم آن را در تمام شبکه‌هایی که به آن‌ها دسترسی داریم پخش کنیم و روزی هزار بار تعداد لایک‌ها را بشماریم.
درحالی‌که مدام از اهمیت و مزایای نوشتن حرف می‌زنیم و بی‌قراری خودمان را از ننوشتن اعلام می‌کنیم.
چرا نویسنده باید صبور باشد؟
نویسندگی مثل هر هنر و مهارت دیگری یک روند دارد و نمی‌توان یک‌شبه به آن دست یافت.
من اگر روزی ۱۰ صفحه A4 آ و ب و د نمی‌نوشتم هیچ‌وقت نمی‌توانستم یک ترکیب کلمۀ خوب را خوشنویسی کنم. نمی‌توان تصور کرد تا سازی به دست گرفتیم همان بار اول مثل کلهر بنوازیم. پس چطور انتظار داریم بدون صبر و استمرار از میان کلماتمان نوشته‌ای مناسب زاییده شود؟
اکثر نویسنده‌هایی که در یادها مانده‌اند و پس از سال‌ها هنوز نوشته‌هایشان دست‌به‌دست می‌چرخد تنها بخشی از آنچه سال‌ها بی‌وقفه نوشته‌اند را منتشر کرده‌اند.
هوش، استعداد، دایرۀ واژگان غنی، مطالعۀ زیاد هیچ‌وقت جایگزین تلاش و استمرار و صبر نخواهند شد.
برای دیده شدن باید رنج ماه‌ها یا سال‌ها در نظر نیامدن را به جان بخریم.
زمان چیزی است که در هر کار هنری نقش پررنگی دارد. باید خودمان را به دست آن بسپریم نه به این معنا که منتظر بمانیم بلکه هر چه می‌گذرد پویاتر شویم، بیشتر بخوانیم، بنویسیم، آموزش ببینیم، تمرین کنیم، زمین بخوریم و بلند شویم تا بالاخره این بردباری به بار بنشیند.
گاهی ساعت‌ها در کارگاه‌های نویسندگی وقت می‌گذرانیم، هزینه می‌کنیم و برای رسیدن به رؤیاهایمان بی‌تابیم اما تا کجا می‌توانیم ادامه دهیم؟
به گمان من تنها چیزی که به موفقیت ما در امر نوشتن منجر می‌شود صبر است.
با پیشرفت گستردۀ تکنولوژی انتشار نوشته‌ها خیلی راحت‌تر و سریع‌تر شده اما هیچ راهی برای یک‌شبه نویسنده شدن وجود ندارد.
وقتی متن اولیه خود را می‌نویسید برای انتشار آن صبور باشید. فرصت دهید تا متن جا بیفتد و بتوانید بعد از چند روز با نگاهی تازه دوباره با آن ملاقات کنید.
بعد از ارسال نوشته برای استاد یا نشریه یا سایت و گرفتن بازخورد دندان روی جگر بگذارید و انتظار پاسخ فوری نداشته باشید شما که نمی‌خواهید یک جواب سرسری بگیرید؟
با تمرکز روی مقصد لذت مسیر سفر نویسندگی را از خودتان سلب نکنید.
صبر و شکیبایی بزرگترین حُسن نویسنده است.
-ناشناس
شاید دوست داشته باشید این مطلب را هم بخوانید:
شما هم دوست دارید نوشته‌هایتان نقد شود؟
نحوه ساختن استعارههایی که نوشتۀ ما را متمایز میکنند
بنویس، هر چی دلت خواست بنویس
اکثر نویسنده‌هایی که در یادها مانده‌اند و پس از سال‌ها هنوز نوشته‌هایشان دست‌به‌دست می‌چرخد تنها بخشی از آنچه سال‌ها بی‌وقفه نوشته‌اند را منتشر کرده‌اند.
مدت‌هاست به این جمله نیاز داشتم. ممنون از قلم‌رنجه‌تون ؛)
سلام
خوشحالم که مفید بوده براتون.