با استعدادترین دختر جهان

چند روز پیش در نشست گفتگو دربارۀ کتاب «طرز فکر» در مدرسه۱۰ در خصوص تفکر رشد و تفکر ثابت صحبت شد و آن جا بود که دیدم همه از موضوعی واحد به نام استعداد حرف می‌زنند. راجع به اینکه همیشه افراد از دوران کودکی به بهانه نداشتن استعداد از کارهایی که دوست داشته‌اند، باز مانده‌اند و چرا ما علاقه، که عامل اصلی پیشرفت افراد در کار مورد نظرشان است، را نادیده می‌گیریم و نداشتن استعداد را مانعی برای ورود به عرصه‌های متفاوت می‌دانیم.

این حرف‌ها برایم غریب بود چرا که هر چه به عقب بر می‌گردم می‌بینم همیشه فکر می‌کردم استعداد هر کاری را دارم. شاید این جملۀ من نوعی خودشیفتگی تعبیر شود اما از آن جا که نه خانواده و نه اجتماع برای انجام هر کاری مرا بی‌استعداد نمی‌دانستند و خودم هم کم‌کم به این باور رسیده بودم از همان کودکی هر کاری را که دوست داشتم انجام دادم. از نجوم و تئاتر و داستان و ورزش تا منجوق‌دوزی و ملیله‌دوزی و عروسک‌سازی.

هر کدام را هم تا نیمه رها کردم، اما نه به دلیل نداشتن استعداد، بلکه نداشتن علاقه.

این نوع زندگی و تفکر برای من هم نکات مثبت داشت و هم منفی.

منفی از آن جهت که فکر می‌کنم زمان و انرژی زیادی را در دورانی که می‌توانستم روی خیلی از کارهایم سرمایه‌گذاری کنم از دست دادم. به این دلیل که گاهی تمام روزم را از این آموزشگاه به آن آموزشگاه می‌رفتم و بعد هم در خانه خودم بعضی کارها را تمرین می‌کردم. حالا فکر می‌کنم شاید اگر روی یک یا دو مورد در زمینه‌های متفاوت تمرکز می‌کردم شاید نتیجۀ بهتری می‌گرفتم.

اما مثبت از آن رو که حداقل در هر مسیری که پا گذاشتم اندک مهارتی دارم، البته در بعضی از آن‌ها خیلی کم، ولی تجربه‌های زیادی کسب کرده‌ام.

با آدم‌هایی آشنا شدم که در زندگی من ماندگارند و ابدی.

خودم را محک زدم و مسیر هنری و علایق خودم را شناختم.

در انتخاب رشتۀ تحصیلی و مسیر کاری ذره‌ای تردید نداشتم و به حملۀ بی‌استعدادی اجازۀ عرض اندام ندادم.

سماجت و سرسختی‌ای که آن روزها به خرج می‌دادم برای یاد گرفتن کاری که شروع کرده بودم در من نهادینه شد و با من باقی ماند.

به همین دلیل هم پیشنهاد من به همۀ آن‌هایی که فکر می‌کنند برای هر کاری باید استعداد قابل توجهی داشته باشند همیشه این است: «هر کاری را که فکر می‌کنی در آن استعداد نداری به درونش بیفکن»

کانال تلگرام چگونه شاعر شویم؟