دوازده سالگی

هانیه عزیزم

می‌دانم که این نوشته را هرگز نخواهی خواند و حتما زمانی که من تق و تق انگشتانم را به دکمه‌های کیبورد می‌زنم تا از نگرانی‌هایم بنویسم تو یا خوابیده‌ای، یا گوشه‌ای داری آنلاین فیلم می‌بینی یا دست‌هایت را زیر چانه‌ات زدی و به نقطه‌ای دور خیره شدی.

این روزها مدام به تو فکر می‌کنم. به تو که همین چند روز پیش دوازده ساله شدی ولی برقِ شادی و شور دخترانه در چشمانت نیست. هیجان و شیطنت نوجوانی در وجودت نیست و سرد و کرخت مانده‌ای.

عزیزم

می‌دانم شاید هیچ‌وقت عمۀ خوبی نبوده‌ام در حالی که سعی کردم باشم و برای اوج گرفتنِ تو از جان و دل مایه بگذارم.

حالا از هزارکیلومتر فاصله برای تو می‌نویسم که پارۀ تن منی.

کاش به جای اینکه روزها و لحظه‌هایت را پای ماهواره و کلیپ‌های بدرد نخور تلگرام هدر بدهی کمی کتاب بخوانی. که ذهن تو رشد کند. که از دنیای بیرون بدانی و بال و پر بگیری. که بزرگ فکر کنی و اعتماد به نفس داشته باشی. حرف بزنی و از جلو رفتن نترسی.

از کتابخانۀ پدرت شروع کن. آن را زیر و رو کن و آنچه می‌خواهی پیدا کن.

برای بزرگ شدن عجله نکن که به لباس عروس و کفش پاشنه بلند و چه و چه برسی به جای این‌ها مراقب روح و روان خود باش. ورزش کن و به خودت اهمیت بده. به موقع بچگی کن و وقتی بزرگ شدی به جای اینکه به قد و بالای خود ببالی به انسانیت و هویت و روح بزرگ خود افتخار کن.

مستقل باش. از همین حالا تمرین کن به استقلال فکری، عاطفی و در نهایت مادی برسی. روی پای خودت بایست و برای بهبود شخصیت خود تلاش کن.

انتخاب کن. از انتخاب هایت نترس و برای رسیدن به هدفت بجنگ.

در جمع باش اما با جمع همراه نشو. دوستان زیادی داشته باش نه برای اینکه دور و بر خودت را شلوغ کنی که در کنار آن‌ها رشد کنی و یک قدم بالاتر بروی.

شعر بخوان. سعدی، حافظ، وحشی و بیدل و … نترس از اینکه می‌گویند شعر تو را حساس و شکننده می‌کند. شعر تو را عمیق و لطیف می‌کند و احساست را پرورش می‌دهد.

هانیه، بخند. بلند بلند بخند. بگذار خنده قلب تو را جلا بدهد. به یاد کودکی‌هایت که با هم ” خنده‌بازی ” می‌کردیم و هر که از شدت خنده بیهوش می‌شد برنده بود، بخند.

دلم می‌خواهد وقتی تو را دیدم ساعت‌ها برایم از تابستانی پُر بار حرف بزنی نه از روزهایی سرد و بی روح که به بطالت گذشت.

کم‌کم همه این موارد را برایت مفصل می نویسم.