-ناخدا! ناخدای من، آیا در ریاضیات هم شعر هست؟ +کاملاً آقای دالتون. در ریاضیات…ظرافت هست.* به این بخش از کتاب انجمن شاعران مرده که رسیدم یادم آمد قبلاً اینجا نوشته بودم که: «فکر می‌کنم این شعر گفتن هم از علاقه‌ام به اعداد و ریاضی ناشی می‌شود چون نظم و توازن و هماهنگی و هم‌جواری
چرخ زدن‌های زیاد در گوگل مرا به واژۀ مینیمال رساند. چیزی که دربارۀ داستان و نقاشی و دکوراسیون و حتی مد و پوشش شنیده بودم اما در شعر نه. کنجکاو شدم در مورد شعر مینیمال بیشتر بخوانم و بدانم. درنهایت چیزهایی که متوجه شدم ازاین‌قرار است: نداشتن شرح و روایت شعر مینیمال به داستان
توی اتاق نشست و وسیله‌هایش را با عصبانیت پرت کرد روی تخت و شروع کرد به غر زدن. با خودش زمزمه‌کنان چیزهایی می‌گفت و از لابه‌لای تمجمج او کمی از موضوع را فهمیدم. آرام که گرفت و یک گوشه نشست داستان سال‌های گذشتۀ خودم که شبیه بود به مشکل او را تعریف کردم و گفتنِ
وقتی موضوع قانون جذب را پیشنهاد دادند گفتند می‌دانیم موضوع زردی است اما برای شروع همین را کار کن. ناشی بودم و بدون تجربه. حالا هم باید در مورد چیزی می‌نوشتم که در همان میدان کاج برای اولین بار شنیده بودم اسمش را. وقتی به خوابگاه برگشتم شروع کردم به جنگ با گوگل. قانون جذب
وقتی از شعر حرف می‌زنیم یعنی نگاهی متفاوت به آنچه همیشه از کنار آن به‌سادگی عبور می‌کرده‌ایم. شعر یک بیان زیباست که باظرافت زیاد بینش و تخیل عمیق شاعر را نشان می‌دهد. شاعر قادر است واقعیت‌های زندگی را ایده‌آل کند و موقعیت‌های ظاهراً عادی و معمولی را به نحوی خاص ببیند. احساسات خود را ابراز
