بهترین نوع رهبری

برایم نوشته بود منتظرم تو تأیید کنی تا فلان کار را انجام بدهم. می‌دانم راه درستی است اما یکی باید به من بگوید برو تا شروع کنم.

با خودم فکر کردم اغلب ما به دنبال کسی هستیم که بگوید چه‌کار کن یا خط و مسیری را نشان دهد.

به دنبال این هستیم که کسی بالای سرمان بایستد نه مثل یک رئیس بداخلاق و سختگیر که مثل یک رهبر، و کسی که وقتی اشتباه می‌کنیم جلوی ما را بگیرد.

اگر ما مسئولیت کارهای خودمان را بپذیریم پس دیگر این‌ها یعنی چه؟

درواقع وقتی دنبال چنین افرادی می‌گردیم یعنی نمی‌خواهیم مسئولیت کارهایمان را بپذیریم چون از عواقب آن وحشت داریم.

کارهایمان را انجام می‌دهیم، روز و شب می‌گذرانیم و به دیگران اجازه می‌دهیم رهبری کنند.

به‌خصوص وقتی بحرانی اتفاق می‌افتد و فضا ناآرام می‌شود فقط می‌خواهیم کسی به ما بگوید چه‌کار کنیم. نمی‌خواهیم مسئول باشیم چون بعداً می‌توانیم خیلی راحت بگوییم «تقصیر من نبود» و خوش و خوشحال پی کارمان برویم.

این‌طوری وقتی حرف از پذیرش مسئولیت به میان می‌آید بار آن روی دوش ما نیست.

اما اگر با خودمان صادق باشیم می‌بینیم رئیس خودِ ماییم.

ما کسی هستیم که می‌توانیم رهبری کنیم و انگشت اتهام، سرزنش و تشویق و… به سمت خودمان است.

ماییم که برای هر اتفاقی قبل از اینکه به دنبال دیگران باشیم باید پاسخ بدهیم و زندگی خودمان را مدیریت کنیم.

 

بهترین و ساده‌ترین راه «خود رهبری» است.

با رهبری خودمان و پذیرش مسئولیت‌ها قدرتمندتریم و باشکوه‌تر زندگی می‌کنیم.

وقت آن است که خودمان را هدایت کنیم.


کانال تلگرام چگونه شاعر شویم؟

در اینستاگرام با هم شعر بخوانیم

۳ نظر

نظر خود را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *