آیا نامه‌نگاری مرده است؟

خواب دیدم.

برایم نوشت: «بیا از این به بعد یک روز در میان برای هم نامه بنویسیم»

برایش نوشتم: «مگر نامه نوشتن برنامه‌ریزی می‌خواهد؟ آدم هر وقت قلبش به تپش افتاد شروع می‌کند به نوشتن»

شاید این روزها شاهد غروب نامه‌ها هستیم. دیگر کسی به خودش زحمت نوشتن و ارسال کاغذی پر از کلمه را نمی‌دهد و ترجیح آدم‌ها این است که توی تلگرام و اینستاگرام چند تا لایک و استیکر برای هم بفرستند.

از چیزی حرف می‌زنم که تمام زندگی من است.

«نامه»

حالا فکر می‌کنم که در تمام سال‌های زندگی، دوران آموزشی، خانواده یا هر جای دیگری به ما راه و رسم نامه نوشتن را نمی‌آموزند همان‌طور که برقراری ارتباط را؛ که نامه هم راهی است برای تقسیم دنیای خودمان با دیگری. امکانی برای حرف زدن و تعامل.

عمر آدم‌ها به سر می‌آید، دور می‌شوند و محو اما نامه‌ها می‌مانند. آن‌ها نمی‌میرند. روح آدم‌ها کلمه به کلمه در نامه‌ها زنده است حتی بیشتر از عکس‌ها.

عمویی داشته‌ام که هیچ‌وقت او را ندیدم. چهل سال پیش جانِ جوانش را به رشته‌های برق سپرد و این دنیا را ترک کرد.

تمام تصور من از او وقتی نامش به میان می‌آید عکسش نیست، واژه‌های روی کاغذ است. آنچه برای پدر و مادرم نوشته.

به گمانم نامه نوشتن خیلی شخصی است و منحصربه‌فرد، مثل اثرانگشت.

وقتی برای کسی نامه می‌نویسیم، حالا نه حتماً کاغذی که از رونق افتاده، توی تلگرام، ایمیل یا هر چیزی که به آن دست می‌یازیم برای رساندن پیاممان، یعنی تو مهمی، باارزشی و آن‌قدر عزیزی که میان تمام مشغله‌های روزمره‌ای که مرا از هر کاری بازمی‌دارد جایی پیداکرده‌ام و برایت نوشته‌ام.

نامه‌ها چیزی فراتر از کلماتی هستند که روی کاغذ می‌آیند.

نامه‌ها احساسات، اعتقادات، غم و شادی‌ها، عشق و اشتیاق‌هایی هستند که هیچ‌وقت نمی‌میرند.

 


شاید دوست داشته باشید این مطلب را هم بخوانید:

چرا نامه می‌نویسم؟

کانال تلگرام چگونه شاعر شویم؟

در اینستاگرام با هم شعر بخوانیم

۸ نظر

نظر خود را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *