چه چیزی باعث زیبایی شعر می‌شود؟
شعر ساده و پیچیده است و همین تناقض چهرۀ زیبایی به آن بخشیده است. ساده ازآن‌جهت که شاعر کلمات معمول را به کار می‌گیرد برای بیان مفهومی غیرمعمول و پیچیده.
زیبایی‌اش وقتی دوچندان می‌شود که واژه‌ها با موسیقی دل‌انگیزی مهمان ذهنمان می‌شوند و روزها و ماه‌ها و گاهی هم همیشه طنینشان با ما می‌مانند.
زیباست ازآن‌رو که صدای منحصربه‌فرد شاعر است از نگاهش به رود جاری، آسمان آبی، تلألو خورشید، مژگان یار، سرگردانی ابر و برف سپید.
شاعر مثل کیمیاگری تجربیات عادی را به حقایقی متعالی بدل می‌کند. با ابزاری به اسم زبان.
شعر استعاره دارد، صدا دارد، تصویر دارد و با همۀ این‌ها الهام‌بخش است و قلب ما را به جهانی دیگر متصل می‌کند.
شعر رؤیاهای ما را جان می‌دهد. بال پرواز می‌دهد و جانِ قد کشیدن.
با شعر نه سختی کوه که عظمتش را می‌بینیم، نه تلخی عشق که شوکتش و نه رنج صبر که شیرینی‌اش را.
ترکیب زیبایی است از اندیشه و احساس که ما را سوار بر مرکب تخیل به واقعیت‌ها می‌رساند.
زیباست چراکه حس خستگی و اندوه را مچاله می‌کند و دور می‌ریزد و رنگ تازه‌ای به روحمان می‌پاشد.
هر کلمه‌اش می‌تواند ما را به تأمل وادارد، لبخندی روی لب‌هایمان بنشاند یا نم اشکی به چشم‌هایمان.
شعر صدای قلب است. صدای زیبایی که اگر نباشد نفس‌ها به شماره می‌افتد.
شاید دوست داشته باشید این مطلب را هم بخوانید:
