اولین نوشتۀ مثلاً جدی و رسمی خودم را جلوی چشمم گذاشته بودم و دنبال کسی می‌گشتم تا آن را بخواند و نقد کند. شماره‌های گوشی را بالا و پایین می‌کردم، صفحۀ اینستاگرام را زیرورو و گوگل را خسته. تصمیم گرفتم دو سه بندی را که به‌زحمت و بعد از کلی کلنجار رفتن با خودم بالاخره
شاید با خودمان بگوییم شعر و شاعری را چه به کسب‌وکار و مدیریت و پروژه و … اما در این پست می‌خواهم از نقش شاعران در کسب‌وکار و مزایای شعر خواندن برای حرفه‌ای‌ها بگویم. جایی خواندم که رهبران کسب‌وکار باید اهل ادبیات و کتاب خواندن باشند اما معمولاً مطالعۀ آن‌ها به رمان و داستان، آن‌هم
شنیدن قصۀ زندگی آدم‌ها را دوست دارم. اینکه بنشینم پای حرف‌های بقیه و برایم از خودشان بگویند. ازآنچه در زندگی‌شان گذشته، خوشی‌ها، غم‌ها و… سؤال زیاد می‌پرسم. به‌خصوص وقتی پای صحبت پیرزن‌ها و پیرمردها می‌نشینم. می‌خواهم که از دوران جوانی و مسیری که طی کرده‌اند بگویند. از عاشق شدنشان. رفت و آمدهاشان. اتفاقات سادۀ زندگی‌شان
دوستم امروز می‌گفت پاکت نامه که می‌بینم یا حتی تمبر ناخودآگاه تو را به یاد می‌آورم. من هم فکر کردم چه چیزی او را به خاطرم می‌آورد؟ عطر دمنوش اسطوخودوس. بیشتر دقت کردم. با صدای جیک‌جیک گنجشک‌ها به یاد صبح زود و رفتن به مدرسه می‌افتم. با شنیدن یا دیدن برف سردم می‌شود. رنگ سیاه
کلمه‌ها در شعر یا در هر نوشتۀ دیگری مانند اجزای یک سیستم عمل می‌کنند. همۀ آن‌ها کنار هم قرار می‌گیرند تا هدف مشخصی که همان انتقال اندیشۀ نویسنده است محقق شود. هرچند شاعر برای استفاده از کلمات به خاطر حفظ وزن و ریتم و قافیه با محدودیت مواجه است اما همین محدودیت باعث رشد
در این مدت کوتاهی که وبلاگم را به‌روز نکرده‌ام متوجه شدم چقدر به اینجا علاقه دارم و برایش بی‌تاب می‌شوم. خانه‌ای که برای پریشان‌حالی‌ها و دغدغه‌های روزمره پناه گرمی است. جایی که آدم می‌تواند با خیال راحت دمی را در آن بیاساید و هر چه تلخی و زشتی است را بیرون بریزد. اینجاست که می‌توان
شاید بتوان گفت توان آدمیزاد، آنچه به او ارادۀ حرکت، ماندن، حرف زدن، خندیدن و خلق چیزی را می‌دهد یک قدرت درونی متمایز با اشیاء و سایر موجودات است. چیزی که از درون او را پیش می‌برد. آدم‌ها همواره اندیشه‌هایی در سر دارند و در پیِ ابزاری هستند که آن‌ها را انتقال دهند. دراین‌بین یکی
امروز شروع به خواندن «تماماً مخصوص» عباس معروفی کردم. داستان این‌طوری شروع می‌شود: آندریاس آوه ناریوس به من گفت: «تو این‌جوری نبودی عباس! باور نمی‌کنم که این تو باشی.» به‌این‌ترتیب در خلال گفتگوی آندریاس و عباس شخصیت‌های قصه معرفی می‌شوند و روند آن شکل می‌گیرد. این سبک نوشتاری مرا که قصد داشتم فقط چند صفحه
امروز که مشغول تنظیم کارها و برنامه‌هایم بودم متوجه شدم از وقتی به ساعت نگاه نمی‌کنم روزهایم با استرس و فشار کمتری می‌گذرد. نمی‌گویم بهره‌وری و کارایی فوق‌العاده‌ای دارم یا نگاه کردن به ساعت خیلی کار خاص و ویژه‌ای است. یک روزهایی از اینکه تا صبح بیدارم ناراحت و نگران بودم و مدام خودم
پیش‌نوشت: شعر و شاعران مجموعه‌ای است از مقاله‌ها و نقدها و مصاحبه‌های محمد حقوقی از سال ۱۳۴۴ تا ۱۳۵۷٫ تکۀ زیر را از اولین مقالۀ کتاب با عنوان کی مرده کی بجاست انتخاب کردم که بی‌ربط به پست قبل هم نیست. «…و مگر زندگی جز تکرار چیست؟ شب به روز و روز به شب برمی‌گردد،
