خانه‌ای کوچک در دنیایی بزرگ

در این مدت کوتاهی که وبلاگم را به‌روز نکرده‌ام متوجه شدم چقدر به اینجا علاقه دارم و برایش بی‌تاب می‌شوم.

خانه‌ای که برای پریشان‌حالی‌ها و دغدغه‌های روزمره پناه گرمی است. جایی که آدم می‌تواند با خیال راحت دمی را در آن بیاساید و هر چه تلخی و زشتی است را بیرون بریزد.

اینجاست که می‌توان با شور و شوق فراوان کلمه شد، صدا شد و تکیه کرد بر ستون‌های محکمش.

برای امشب هم از شعر و قصه و ترانه و نمادگرایی و تمثیل و داستان‌گویی و هر آنچه ازاین‌دست دوست داشتم آماده کرده بودم اما خواستم از علاقه‌ام به این وبلاگ بنویسم و تمام دوستانی که خوانندۀ این نوشته هستند را بدون هیچ فهرستی از مزایای وبلاگ نویسی، که همه‌جا خوانده‌ایم و شنیده‌ایم دعوت کنم برای خود خانه‌ای گرم بنا کنند و زیر سقفی امن و آسوده در به روی غوغا و هیاهوی جهان ببندند.

 

کانال تلگرام چگونه شاعر شویم؟

 

 

۶ نظر

نظر خود را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *